Maandag 27 november

We zijn om kwart over vijf opgestaan om rond kwart over 6 de taxi te nemen naar de Saramaccastraat (waar de privebusjes vertrekken naar buiten de stad). Bij aankomst werden we meteen ‘overvallen’ door een groep mannen. Ze zagen al dollartekens in hun ogen… Uiteindelijk bleek er in ieder geval 1 te vertrouwen, want hij had een goede chauffeur geregeld. Rond half 8 reden we weg richting Afobaka, een klein havenplaatsje waar de korjalen vertrekken over het Brokopondostuwmeer naar hun bestemming. Om half 10 kwamen we daar aan. Netjes op tijd. Meteen hadden we, of liever gezegd, had onze chauffeur, een boot geregeld voor ons. Wij natuurlijk meteen onderhandelen en uiteindelijk zijn we het eens geworden over de prijs. (het bleek later dat we heel goed hadden onderhandeld!) We vroegen natuurlijk: hoelaat gaan we weg? Hij zei daarop: misschien 10 uur. Dus wij: misschien? Ja, of misschien 12 uur. We hadden zo iets van, zit ie ons nou voor de gek te houden? Wij vroegen het dus nog een keer, ja zei hij toen, we gaan om 10 uur. Maar ja, natuurlijk om 10 uur nog niks… en werd het volgens hem 11 uur. Ondertussen liepen er wat mensen rond, die een klein flesje met bruin spul bij zich hadden. Één van de mannen stond naast Benjamin en vroeg of hij ook wilde. Hij heeft er even aan geroken maar het stonk vreselijk. Dit spul, genaamd tabac, snuiven ze op en je wordt er knetterhigh van. Tabac bestaat uit verse geperste tabaksbladeren en gemalen steenkool. Dit werd een aantal keer voor onze neus gedaan. Je zou die ogen van die gasten moeten zien. Maar goed, ondertussen nog steeds geen boot. Om 11 uur vroegen we hoe lang het nog was, hij vertelde ons dat we om 12 uur zouden vertrekken. Hij moest nog op een paar zakken ‘rijst’ wachten. We stonden de hele tijd te wachten bij onze boot, want onze spullen lagen al in de boot. De zon scheen met de minuut feller. Comfortabel wachten was het niet. Om een uur of half 1 kwam er een bootje aan. Zes mannen droegen daar een laveloze vent uit. Het bleek dat hij 8 keer was neergestoken, waarschijnlijk door een dominicaanse hoer. Maar in plaats van dat het busje meteen wegging, stond hij nog dik een half uur te wachten. Niet veel later kwamen er ook een stel brazilianen uit een bootje. Zij staan hier bekend om het zoeken van goud. Als klap op de vuurpijl, om het wachten nog fijner te maken liepen er 2 mannen rond a la colombiaanse guerilla/drugsbaron. Zwarte zonnebril, leger kleren, spijkerbroek en dan zo’n strak gezicht. Wat wel wat fijner was, was dat John (creoolse man die bij ons in het busje zat) af en toe bij ons kwam zitten, een praatje kwam houden en ons trakteerde op een paar djogo’s. Eindelijk, rond kwart over 1 kwam dan het ‘transport’ waar we op zaten te wachten. Een paar flinke zakken, waar toen de mannen het neergooide een flinke lading wit stof uit kwam. Wat er nou echt inzat is nog steeds de vraag… Maar goed, half 2 en we waren op het water, 4 uur wachten dus. In de boot zaten nog een paar grote Creolen, die er niet echt geweldig vriendelijk uitzagen. Na een anderhalf tot 2 uur varen gingen we door een soort inham naar een diep in de jungle gelegen plek. Er was daar een goudmijn, waar Brazilianen en wat boslandcreolen onder een afdak zaten. We moesten ook de boot uit. Er hing een heel onplezierige sfeer en we voelden ons totaal niet veilig. De mannen daar zaten erg vreemd naar Kris en mij te kijken. Hoorde de reis zo te verlopen? Na een half uurtje kwam de bootsman weer terug en gingen we door, met twee mannen minder. Na ongeveer een uur kwamen we dan eindelijk aan op, wat volgens de bootsman, Lebidoti was. We stapten uit en Ben vroeg meteen aan een van de kinderen die bij het water aan het spelen waren, net zoals het in de films en documentaires gaat, om ons naar iemand van de school te brengen. Begeleid door een hele groep kids kwamen dan aan bij de heer Leliendal, leerkracht van klas 4 (groep 6). Er was niet echt doorgegeven dat we zouden komen, dus onderdak, eten en het verblijf in het dorp waren niet geregeld. Deze man wist ook niet echt wat hij met ons aan moest. Uiteindelijk zijn we door de vrouw van de beheerder van Tukunari eiland (Hilda, een grote vriendelijke creoolse juf), waar wel eens toeristen op verblijven en wat op 2 minuten varen ligt van Lebidoti. We kregen vrij snel onze prive bootsman aangewezen (Logie). Hilda en een andere leerkacht (Ilse) kwamen met ons mee om de bedden te dekken, eten te koken en wat schoon te maken. Uiteraard wilden ze van alles van ons weten en hebben we erg gelachen met hen. De dames zijn de vrolijkheid zelve. En ze zijn heel erg gastvrij. We hadden ook bij hen mogen logeren natuurlijk. We hebben van hen heerlijke rijst gekregen met kip en sopropo, een heel erg bittere groente (maar dan ook echt heel erg bitter!). Net na ons eten ging de zon onder en ik heb nog nooit zo’n mooie zonsondergang gezien… Boven het water, met gele, oranje, rode en paarse wolken. Echt heel indrukwekkend. Na het genieten begon het te onweren boven het meer, wat ook erg mooi was, gigantische flitsen om de paar seconden. Maar dat duurde niet lang, want al snel regende het keihard en stormde het behoorlijk. We gingen naar de gemeenschappelijke zaal, voor een potje kaarten. Door het stormen en de vreemde geluiden zaten we niet echt op ons gemak en was er van kaarten niet echt sprake omdat ik me constant rot schrok. (Scary shit, over there!) We hebben ons toen maar teruggetrokken in ons pitoreske hutje. De enige vorm van licht die we hadden, waren drie petroleumlampen. Zonder goed licht moest je dus naar de wc, die wonder boven wonder vrij schoon was. Alleen moest je de wc wel delen met hagedisjes. Na wat gekaart te hebben(ik won!), zijn we gaan slapen.